Prawo

Jak zostać adwokatem, radcą prawnym prawnikiem?

Chcąc zostać adwokatem należy ukończyć studia prawnicze, a następnie odbyć aplikację adwokacką, zdać egzamin adwokacki i zostać wpisanym na listę adwokatów.

W ciągu 1 roku na studiach poznaje się zagadnienia historyczne i filozoficzne związane z prawem na całym świecie. Na 1 roku jest także prawo rzymskie – nie współczesne, a starożytne. Bardzo dużo obecnych polskich regulacji opiera się właśnie na tym prawie, choć głównie dotyczy to prawa cywilnego. Na 1 roku pojawiają się także zagadnienia ekonomiczne, elementy łaciny.

Kolejne lata studiów to skupianie się na szczegółach prawa materialnego. Na drugim i trzecim roku skupiamy się głównie na prawie materialnym. Na 4 i 5 roku pojawia się procedura – cywilna, karna i administracyjna. Na ostatnim roku jest przedmiot, który polega na nauce interpretacji wydawanych ustaw, na tworzeniu nowych przepisów.

W trakcie studiów odbywa się obowiązkową praktykę, która trwa 1 miesiąc. Praktyka jest za darmo, choć ten kto Cię przyjmie dostaje od uczelni kasę. Tu można trafić różnie, do sądu, do kancelarii, na policję, do prokuratury – generalnie gdzie kto by chciał.

Potem na 5 roku kończymy i piszemy magisterkę, jest obrona i zakończenie.

Jak ktoś ma ambicje zostać adwokatem, radcą prawnym, notariuszem, sędzią, prokuratorem czy komornikiem, musi iść na tzw. aplikację

Nabór dla kandydatów na aplikantów odbywa się raz w roku (we wrześniu) i polega na zdaniu egzaminu konkursowego. Ubiegając się o zdawanie egzaminu wstępnego na aplikację należy dostarczyć zgłoszenie do odpowiedniej siedziby komisji kwalifikacyjnej (dokładne dane adresowe i wymagane terminy są podawane każdego roku w ogłoszeniu Ministra Sprawiedliwości) oraz uiścić opłatę egzaminacyjną (w roku 2009 opłata ta wyniosła 638 zł).

Zgłoszenie powinno zawierać:
wniosek o dopuszczenie do egzaminu wstępnego
kwestionariusz osobowy (do pobrania ze stron internetowych Okręgowych Rad Adwokackich)
życiorys
oryginał albo urzędowy odpis dyplomu ukończenia wyższych studiów prawniczych w Polsce i uzyskania tytułu magistra lub
zagranicznych studiów prawniczych uznanych w Rzeczypospolitej Polskiej, albo zaświadczenie o zdaniu egzaminu magisterskiego
zamiast powyższego dokumentu, można złożyć zaświadczenie, z którego wynika, iż kandydat zdał wszystkie egzaminy i odbył praktyki przewidziane w planie wyższych studiów prawniczych oraz ma wyznaczony termin egzaminu magisterskiego (przed terminem egzaminu wstępnego należy dostarczyć oryginał lub odpis dyplomu)
informację o niekaralności z Krajowego Rejestru Karnego opatrzną datą nie wcześniejszą niż miesiąc przed złożeniem zgłoszenia
oryginał dowodu uiszczenia opłaty za egzamin wstępny
trzy zdjęcia zgodnie z wymaganiami obowiązującymi przy wydawaniu dowodów osobistych

Nabór na aplikację odbywa się raz w roku i polega na złożeniu kompletu dokumentów do odpowiedniej siedziby komisji kwalifikacyjnej oraz zdaniu egzaminu konkursowego. Termin egzaminu każdego roku ustala i ogłasza Ministerstwo Sprawiedliwości. Egzamin ma formę testu wyboru z jedną prawidłową odpowiedzią, składa się ze 150 pytań i trwa 4 godziny. Brzmi łatwo, ale zdecydowanie tak nie jest. Fakt ten potwierdzi zapewne wielu aplikantów, którzy do egzaminu podchodzili wielokrotnie. Komisja przyznaje dodatkowe punkty za ukończenie drugiego kierunku, zdobycie dyplomu z wyróżnieniem oraz znajomość języków obcych poświadczoną certyfikatami.

Po zdaniu egzaminu kandydaci mają 2 lata na zapisanie się na listę aplikantów. To do nich należy obowiązek znalezienia patrona, który odpowiada za przebieg aplikacji i kształcenie aplikanta. Aplikacja trwa 3 lata i 6 miesięcy. W tym czasie aplikanci uczestniczą w zajęciach teoretycznych i praktycznych,

Egzamin w formie testu składa się ze 150 pytań jednokrotnego wyboru. Za każdą prawidłową odpowiedź kandydaci uzyskują 1 punkt, zaś do pozytywnego wyniku testu wymagane jest zdobycie 100 punktów. Wymagana wiedza obejmuje zagadnienia z zakresu prawa konstytucyjnego, karnego, postępowania karnego, karnego skarbowego, wykroczeń, cywilnego, postępowania cywilnego, gospodarczego, spółek prawa handlowego, pracy i ubezpieczeń społecznych, rodzinnego i opiekuńczego, administracyjnego, postępowania administracyjnego, finansowego, europejskiego, ustroju sądów, samorządu adwokackiego i innych organów ochrony prawnej działających w Rzeczypospolitej Polskiej. Dodatkowo sprawdzana jest wiedza dotycząca warunków i etyki wykonywania zawodu adwokata. Egzamin trwa 4 godziny.

Sąd okręgowy we Wrocławiu.

Komisja egzaminacyjna przyznaje także dodatkowe punkty za ukończenie drugiego kierunku studiów, uzyskanie dyplomu z wyróżnieniem i poświadczoną znajomość języków obcych.

Po zdaniu egzaminu kandydaci mają dwa lata na wpisanie się na listę aplikantów. Należy wówczas złożyć:
wniosek o wpis na listę aplikantów
aktualną informacje o niekaralności
odpis dyplomu

Przystępując do aplikacji kandydaci są zobligowani do znalezienia patrona, który odpowiada za odpowiednią edukację i przebieg aplikacji. Aplikacja trwa 3 lata i jest odpłatna (w 2009 roku roczny koszt aplikacji wynosi trzykrotność minimalnego wynagrodzenia za płacę, tj. 3828 zł). Obejmuje zarówno zajęcia teoretyczne jak i praktyczne. W tym czasie kandydaci na adwokatów muszą wstąpić w strukturę samorządu adwokackiego.

Aplikacja kończy się zdaniem egzaminu zawodowego, który składa się testu oraz czterech zadań z zakresu prawa karnego, cywilnego, gospodarczego i administracyjnego.

Do przystąpienia do samego egzaminu zawodowego, bez konieczności odbywania aplikacji uprawnieni są:
doktorzy nauk prawnych
osoby, które przez okres co najmniej 5 lat w okresie nie dłuższym niż 8 lat przed złożeniem wniosku o dopuszczenie do egzaminu zatrudnione były na stanowisku referendarza sądowego, starszego referendarza sądowego, asystenta sędziego lub asystenta prokuratora
osoby, które po ukończeniu wyższych studiów prawniczych przez okres co najmniej 5 lat w okresie nie dłuższym niż 10 lat przed złożeniem wniosku o dopuszczenie do egzaminu wykonywały wymagające wiedzy prawniczej czynności bezpośrednio związane ze świadczeniem pomocy prawnej przez adwokata lub radcę prawnego w kancelarii adwokackiej, kancelarii radcy prawnego, zespole adwokackim, spółce cywilnej, jawnej, partnerskiej lub komandytowej
osoby, które po ukończeniu wyższych studiów prawniczych przez okres co najmniej 5 lat w okresie nie dłuższym niż 10 lat przed złożeniem wniosku o dopuszczenie do egzaminu były zatrudnione w urzędach organów władzy publicznej i wykonywały wymagające wiedzy prawniczej czynności bezpośrednio związane ze świadczeniem pomocy prawnej na rzecz tych urzędów
osoby, które zdały egzamin sędziowski, prokuratorski lub notarialny
osoby, które zajmują stanowisko radcy lub starszego radcy Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa

Z obowiązku odbycia aplikacji adwokackiej i zdawania egzaminu zwolnieni są:
profesorowie i doktorzy habilitowani nauk prawnych
osoby, które przez co najmniej trzy lata zajmowały stanowisko radcy lub starszego radcy Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa
osoby, które zajmowały stanowisko sędziego, prokuratora lub wykonywały zawód radcy prawnego albo notariusza
osoby, które zdały egzamin sędziowski lub prokuratorski po dniu 1 stycznia 1991 r. i doktorzy nauk prawnych, którzy w okresie 5 lat przed złożeniem wniosku o wpis na listę adwokatów, łącznie przez okres co najmniej 3 lat zajmowały stanowisko asesora sądowego lub prokuratorskiego, referendarza sądowego, starszego referendarza sądowego, aplikanta sądowego, aplikanta prokuratorskiego, aplikanta sądowo-prokuratorskiego, asystenta sędziego, asystenta prokuratora lub wykonywały wymagające wiedzy prawniczej czynności bezpośrednio związane ze świadczeniem pomocy prawnej przez adwokata lub radcę prawnego na podstawie umowy o pracę lub umowy cywilnoprawnej w kancelarii adwokackiej, kancelarii radcy prawnego, zespole adwokackim, spółce cywilnej, jawnej, partnerskiej lub komandytowej.

Charakterologiczne cechy dobrego prawnika

  • Praktycyzm – dobry adwokat wie, że każde działanie powinno być ukierunkowane na cel. Z taką świadomością prawnik będzie działał tak, by – nie generując zbędnych kosztów finansowych i emocjonalnych – doprowadzić do korzystnego dla klienta rozwiązania jego sprawy.
  • Kontaktowość – łatwość nawiązywania kontaktów jest w zawodzie adwokata konieczna. Chodzi tu o kontakty z klientami, świadkami, pracownikami administracji sadowej oraz instytucji wspomagających pracę prawników, którzy przy pewnego typu sprawach korzystają z pomocy agencji detektywistycznych, psychologów, mediatorów.
  • Empatia – to jedna z najbardziej docenianych przez klientów cech dobrych adwokatów. Empatia, która pozwala im wczuć się w ich położenie, sprawia, że prawnik staje się autentyczny w udzielaniu pomocy i zapewnianiu ochrony prawnej osobom, które w wyniku splotu różnych okoliczności zostały poszkodowane.

Młodzi adwokaci tuż po uzyskaniu uprawnień mogą szukać pracy w kancelariach innych prawników, w spółkach adwokackich lub założyć własną kancelarię. Nie są oni zatrudniani na umowę o pracę, ponieważ wykonują wolny zawód.

Według powszechnej opinii adwokaci zarabiają bardzo dużo. Należy jednak pamiętać o długiej i kosztownej drodze do rozpoczęcia kariery, a i na jej początku młodzi adwokaci nie mogą liczyć od razu na wysokie wynagrodzenia. Na początku, zależnie od regionu i renomy kancelarii, są to kwoty wysokości 1,5-3 tys. zł. miesięcznie. Z czasem zarobki adwokata rosną, w miarę nabywania doświadczenia i specjalizacji w określonej dziedzinie prawa, a także wypracowania prestiżu własnego nazwiska. Dochodzą wtedy różnego rodzaju prowizje i premie od wygranych spraw.

Na największe dochody mogą liczyć oczywiście adwokaci, którzy prowadzą własne kancelarie. Wówczas kwoty te mogą sięgać nawet kilkunastu lub kilkudziesięciu tysięcy złotych.

Biznes w Polsce

Jak zgodnie z przepisami definiowana jest jednoosobowa działalność gospodarcza? Szukając odpowiedniej definicji należy zajrzeć do kilku aktów prawnych, m.in. ustawy o podatku dochodowym, ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz Ordynacji podatkowej. Zapisy jakie się w nich znajdują są w pewnej mierze do siebie podobne.

Zgodnie z nimi działalnością gospodarczą jest działalność zarobkowa, wykonywana we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie wynikają m.in. z umowy o pracę, o dzieło, zlecenia, najmu czy sprzedaży praw autorskich.

Szczególnie wiele problemów przysparza określenie momentu, kiedy działalność zaczyna być ciągła i zorganizowana. Za ciągłość uznaje się nieprzypadkowe, regularne (a nie jednorazowe lub incydentalne) działania.

Z kolei działalność zorganizowana wiąże się z wykonywaniem szeregu następujących po sobie i powiązanych czynności, które mają na celu osiągnięcia zysku. Istotny jest tu fakt, że działalność wcale nie musi przynosić dochodu – decydujące może być, że jest tylko prowadzona w tym celu.

Obywatele państw członkowskich Unii Europejskiej oraz Europejskiego Obszaru Gospodarczego, którzy chcą wykonywać w Polsce działalność gospodarczą, mogą:

  • założyć w Polsce własną firmę jednoosobową lub dowolną spółkę handlową
  • świadczyć transgranicznie usługi – bez rejestrowania działalności w Polsce
  • założyć w Polsce oddział lub przedstawicielstwo.

Państwami członkowskimi UE są: Austria, Belgia, Bułgaria, Chorwacja, Cypr, Czechy, Dania, Estonia, Finlandia, Francja, Grecja, Hiszpania, Holandia, Irlandia, Litwa, Luksemburg, Łotwa, Malta, Niemcy, Polska, Portugalia, Rumunia, Słowenia, Słowacja, Szwecja, Węgry, Włochy.

Państwami członkowskimi Europejskiego Obszaru Gospodarczego, poza państwami członkowskimi UE, są Norwegia, Islandia, Liechtenstein.

Własną firmę, dowolną spółkę handlową, oddział lub przedstawicielstwo mogą założyć w Polsce, także obywatele USA oraz Konfederacji Szwajcarskiej.

Umowy międzynarodowe Traktat o stosunkach handlowych i gospodarczych między Rzecząpospolitą Polską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki, sporządzony w Waszyngtonie dnia 21 marca 1990 r. oraz Umowa między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Konfederacją Szwajcarską, z drugiej strony, w sprawie swobodnego przepływu osób umożliwiają zakładanie działalności gospodarczej przez obywateli Stanów Zjednoczonych Ameryki i Konfederacji Szwajcarskiej na takich samych zasadach, jak obywatele polscy.

Obywatele państw, które nie należą do Unii Europejskiej i Europejskiego Obszaru Gospodarczego mogą:

  • założyć w Polsce własną firmę jednoosobową lub dowolną spółkę handlową, jeżeli mają tytuł pobytowy, który do tego uprawnia
  • założyć w Polsce spółkę komandytową, komandytowo-akcyjną, z ograniczoną odpowiedzialnością, prostą spółkę akcyjną i spółkę akcyjną
  • przystępować do spółki komandytowej, komandytowo-akcyjnej, z ograniczoną odpowiedzialnością, prostej spółki akcyjnej i spółki akcyjną oraz nabywać i obejmować udziały lub akcje w tych spółkach
  • założyć w Polsce oddział przedsiębiorcy zagranicznego, jeżeli ratyfikowane umowy międzynarodowe podpisane z Polską nie wykluczają takiej możliwości.

Wykaz ratyfikowanych umów międzynarodowych można znaleźć na stronie Internetowej Bazy Traktatów, prowadzonej przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych.

Działalność gospodarcza to zorganizowana działalność zarobkowa wykonywana we własnym imieniu i w sposób ciągły.

Jeśli chcesz prowadzić taką działalność, musisz się zarejestrować w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej - CEIDG, czyli w rejestrze przedsiębiorców prowadzących w Polsce jednoosobową działalność gospodarczą. Do tego rejestru wpisują się również przedsiębiorcy, którzy chcą zostać wspólnikami spółki cywilnej.

Jednak jeśli spodziewasz się, że przychody z twojej działalności będą niewielkie, to taką drobną działalność możesz prowadzić bez dodatkowych formalności – nie musisz się rejestrować jako przedsiębiorca.

Działalność nierejestrowa to drobna działalność zarobkowa osób fizycznych, która nie wymaga rejestracji firmy.

Możesz prowadzić działalność nierejestrową, jeżeli:

  • przychody z twojej działalności nie przekraczają w żadnym miesiącu 50% minimalnego wynagrodzenia (w 2022 roku minimalne wynagrodzenie wynosi 3010 zł, czyli twoje przychody w 2022 roku nie mogą przekroczyć 1505 zł)
  • jesteś osobą fizyczną
  • nie wykonujesz działalności w ramach spółki cywilnej
  • nie prowadzisz działalności regulowanej, czyli takiej, która wymaga zezwoleń lub koncesji
  • nie wykonywałeś działalności gospodarczej w ciągu ostatnich 60 miesięcy.

Ważne! Nie trzeba rejestrować w rejestrze przedsiębiorców:

  • działalności agroturystycznej rolników
  • produkcji wina przez rolników
  • rolniczego handlu detalicznego.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *